Siedem lat 🎁

Jestem bardzo za powrotem ludzkiej skali życia i świata na miarę człowieka. Nie na miarę ambicji, które obejmują absolutnie wszystko w najwyższym stopniu rozwoju. Nie na miarę maszyn mechanicznych czy komputerków. Tylko tak dla człowieka i po człowieczemu.

Czujesz czasem zmęczenie, niechęć do działania, do spotkań, do tego, co "powinnaś"? Na pewno. I co wtedy? No kawa, no wmawiasz sobie, że to lenistwo, a lenistwo jest be, że powinnaś, że obowiązki, że wypada, że weź się w garść, że sky is the limit i #girlboss z #girlpowerem. I jeszcze jedna kawa.

A jakby tak położyć się, kiedy człowiek jest zmęczony?

...

Myślę podobnymi torami, choć wciąż z braku odwagi w dużej mierze działam "jak trzeba", po maszynowemu. Choć w głowie mej czy sercu próbuje się przebić, że Prawda jest inna i dobro jest gdzie indziej.

Ale jak sobie na to pozwolić? Czy mogę?

A może jednak zwariowałam?

I potem nieraz trafiam na ludzi, którzy myślą podobnie. Natknę się na jakąś iskierkę, jedno zdanie, które przyklepie mi: Nie zwariowałaś! Wejdź na tę drogę, którą przeczuwasz jako dobrą.

Ostatnio to była Aneta. Mówiła o żeńskości. W pewnym momencie informacja o tym, że kobieta po ciąży i porodzie dochodzi "do siebie", do stanu "sprzed" po... siedmiu latach!

Dajcie mi ludzi, którzy to widzą, wiedzą i walną na billboardy wszędzie zamiast reklam kupowania poliestrowych folii zwanych bluzkami.

Po słowach Anety poczułam wielkie "uff", ulgę, spokój, ukojenie, odpowiedniość - że jestem ok, że wszystko ze mną dobrze i w porządku.

Powiedzmy sobie na głos i pozwólmy na to. Uczmy nasze dzieci o tym, że ciąża, poród i karmienie to ogromna zmiana i praca dla ciała. Ale zostanie mamą oraz dołączone do tego zadania i emocje, nowe układy w relacjach i nowe plany dnia oraz nocy - to ogromna zmiana dla całości człowieka: ciała, wyskakującego spod prysznica, wstającego w nocy razy kilka, psychiki, uczuć, emocji, serca, duszy, umysłu...

Po tygodniu chodzić jak gdyby nigdy nic, po miesiącu mieć płaski brzuch, a po kolejnych dwóch scedować małe ciałko i małą psychikę na obcych ludzi i hajda do pracy, koleżanek, na studia, do realizacji i czego tam jeszcze.

Siedem lat. Nasz Starszy Syn przekroczył już ten wiek i powiem, że przy nim, blisko ośmioletnim, jestem już oddzielnym człowiekiem. Stajemy wobec siebie w pewnym stopniu jako dorosłe, osobne jednostki. Można się umówić, że jest najedzony, ma książki i zabawki, ja mam coś do zrobienia lub potrzebuję odpocząć czy pobyć sama, więc przez x czasu nie będzie niczego ode mnie chciał, jakby co jabłko sobie umyje, prostą kanapkę zrobi, zajmie się swoimi sprawami po cichu.

Przy pięciolatku tego nie ma.

Oczywiście, pięciotygodniowe też możesz poić narkotykami, zlecić na zewnątrz i mieć w nosie, gdy płacze.

Być może, gdy jeszcze Młodszy osiągnie wiek 7+, będę miała warunki i fizyczne, i emocjonalne, by wracać do normy, do "sprzed" - czymkolwiek by to nie było. Wracać do bycia dorosłym człowiekiem, oddzielnym, nieprzyczepionym na stałe. Odpowiedzialnym wciąż za dzieci, ale już z oknami czasowymi na własne, oddzielne życie.

...

I w ilu innych sferach i sprawach może potrzebujemy i mamy prawo do większej ilości czasu, większej łagodności itp. ludzkich warunków?

Do chorowania więcej niż przez trzy dni, do niepracowania przez dziesięć dni, by innym razem z pasją działać przez pięć dni niemal bez snu, do nieumytych włosów, bajzlu w domu, ciszy, samotności, godzinnego leżenia z dzieckiem i patrzenia na nie, gdy śpi, przytulenia z kimś bliskim, trwającego dłużej niż do "muszę coś zrobić"... No i żeby posiłki trwały po dwie godziny.

* Zdjęcie na górze przedstawia kota, który nie pierwszy rok pomieszkuje w tych krzaczorach. On się tam wyleguje może metr od uczęszczanej ścieżki. Zastanawiam się, jaki procent ludzi jest na tyle uważnych w słynnym tu i teraz, że wie o tym stałym mieszkańcu regularnie mijanych zarośli.

Pozostańmy w kontakcie! Raz w miesiącu wyślę Ci maila z listą nowych tekstów -> zapisuję się .
Dostaniesz tajne hasło do ebooka o minimalizmie i kalendarza do druku na każdy miesiąc 2023 🙂